Profondo Rosso(Deep Red)

Από τον Γιώργο Καραμέτα

Ένας Άγγλος που εργάζεται ως τζαζ πιανίστας στη Ρώμη(δεν είμαι σίγουρος για την πόλη) εμπλέκεται εξ αιτίας της συμπάθειας και φιλίας για ένα συνάδελφό του σε μια ιστορία όπως θα έλεγε ο Φρόυντ «ανασκαφής της θαμμένης αλήθειας». Η έναρξη της ταινίας γίνεται με ένα φόνο όπου τυπικά στον Argento συμβαίνει στην νηπιακή ηλικία. Μεταφερόμαστε αμέσως στην τωρινή εποχή σε ένα συνέδριο παραψυχολογίας όπου όλα είναι επενδυμένα με κόκκινες ταπετσαρίες. Εκεί αποκαλύπτεται ότι ο δολοφόνος είναι στην αίθουσα από το μέντιουμ ομιλητή οπότε και αρχίζει να ξετυλίγεται σιγά και μεθοδικά σαν ψυχανάλυση το κουβάρι που θα υποδείξει τον πραγματικό φονιά και θα μας λύσει κάθε απορία για τα κίνητρα και τις αιτίες των συμβάντων.

Το βαθύ κόκκινο μας παραπέμπει στο φόβο του αίματος το οποίο στάζει και χύνεται με την πρώτη ευκαιρία. Απωθημένα αναμνήσεις και καταπιεσμένα ένστικτα που ταλαιπωρούν τους δολοφόνους αλλά και το πάθος για την αποκάλυψη της αλήθειας από την πλευρά του Άγγλου συνθέτουν εν πολλοίς ένα καλό θρίλερ. Μην περιμένετε να τρομάξετε πολύ πάντως. Καλοδουλεμένο και συμπαγές σενάριο για πρώτη φορά. Μια ανθρώπινη ιστορία και η εξιχνίαση των σκοτεινών μυστικών της ανθρώπινης ψυχής. Η σκηνοθεσία άψογα στυλιζαρισμένη με καλές εναλλαγές στο ρυθμό, χωρίς να κουράζει. Πολύ καλή και η φωτογραφία με πλάνα κοντινά που κρύβουν μαεστρικά τα ίχνη του φονιά και μας υποβάλλουν στην ιδέα του άμεσου αόρατου κινδύνου ανά πάσα στιγμή. Τέλος, ειδική μνεία στη μουσική των «ειδικών» σε μουσικές θρίλερ ταινιών Goblin: αξέχαστες μελωδίες από jazz funk έως παιδικά τραγουδάκια του σχολείου.

ΥΓ: Δε γίνεται να μην προσθέσω την εμμονή του σκηνοθέτη με τους φόνους κατά τους οποίους το θύμα περνάει μέσα από ένα παράθυρο και κατακόβεται ή αποκεφαλίζεται… Σε όσες ταινίες του έχω παρακολουθήσει υπάρχει τουλάχιστον μια τέτοια σκηνή. Γενικά τα κοψίματα με γυαλί είναι πολύ ελεεινά και προκαλούν ακατάσχετη αιμορραγία.

Σκηνοθεσία: Dario Argento
Σενάριο: Dario Argento
Πρωταγωνιστούν: David Hemmings, Daria Nicolodi και Gabriele Lavia
Κυκλοφόρησε: 1975
Βαθμολογία: 4/5